اوکراین: وقتی آمریکا جنگ برای استقلال را نیابتی می‌کند
جمعه, 23ام اردیبهشت, 1401
نویسنده مطلب: محمود دلخواسته
( مقاله بلومبرگ(۱می گوید که حق با روسیه است و آمریکا جنگ نیابتی در اوکراین راه انداخته است. نویسنده، هال براندز، از تبدیل جنگ استقلال طلبانه به جنگ نیابتی استقبال می کند و اینکه ابر قدرتها همیشه از جنگ نیابتی برای ضربه زدن به رقیب استفاده کرده اند. ولی هشدار می دهد که لاف زدن و برخ کشیدن نقش خود، مانند افشا کردن نقش آمریکا در غرق کردن ناو روسی و به قتل رساندن ژنرالهای روسی، به چنین سیاستی ضربه می زند. نمونه هایی از جنگ کره و ویتنام و افغانستان می دهد تا نشان دهد که حمایتها باید در سکوت و کاملا محرمانه انجام شود.
استراتژی جنگ نبابتی این است که همکار متعهد محلی پیدا کنید که حاضر باشد که بکشد و کشته شود. این سیاست را شوروی در کره و ویتنام بکار برد و آمریکا در افغانستان و در اوکراین، آمریکا، چنین همکاران متعهدی را پیدا کرده است.
می گوید که ارتش اوکراین بآ سلاح‌هایی که دریافت کرده است ضربات سختی به ارتش روسیه وارد کرده است. ولی رمز پیروزی در چنین جنگ‌هایی این است که توطئه سکوت کاملا رعایت شود و از لاف زدن خوداری.
****
البته این واقعیت از هفته های اول معلوم شد. در همان حال که زلنسکی حرف از مذاکره و صلح وعضو ناتو نشدن می زد، جو بایدن بجای حمایت از سیاست او، بر طبل جنگ و عدم مذاکره می کوفت و با سخن گفتن از تغییر رژیم و پوتین را قصاب خواندن ( که سخن صحیحی است، ولی این همان بایدنی است که از حمله به عراق و لیبی و کشتارها حمایت کرد.) سعی دائم کرده است که راه به پایان رسانیدن جنگ جنایتکارانه پوتین از راه مذاکره را ببندد و بقول وزیر دفاعش، روسیه را ضعیف کند.
به سخن دیگر، آمریکا جنگ استقلال طلبانه اوکراین بر ضد ارتش پوتین را تبدیل به جنگ نیابتی کرده است و اینگونه اوکراینی ها به ابزاری تبدیل شده اند تا آمریکا به اهداف استراتژیک خود که همان سلطه خود را بر اتحادیه اروپا گستردن و ضعیف کردن رقیب دست یابد. آیا اوکراینی ها حاضر خواهند شد که به قیمت مرگ و تخریب هر چه بیشتر اوکراین، این نقش را بازی کنند؟ خواهیم دید
حماقت عجیب و جنایتکارانه پوتین (مستبد هر چه مستبد تر می شود رابطه اش بیشتر با دنیای واقع قطع می شود.) فرصتی طلایی را در اختیار آمریکا گذاشت و به همین علت است که کنگره و سنا که نمایندگان دموکرات و جمهوری خواهش که بگونه ای سیستماتیک به جنگ سنگر به سنگر با هم مشغول هستند، یکدفعه آتش بس موقت داده و کمک ۴۰ میلیارد دلاری و فرستادن سیل اسلحه را به اوکراین را بدون مخالفت، بکضرب تصویب کردند.
قبلا این بحث را طرح کرده بودم که بنظر می رسد که بازندگان اصلی این جنگ به ترتیب، اکراین و روسیه و بعد اتحادیه اروپا می باشند و برنده آن، آمریکا که می خواهد هم سلطه خود بر اتحادیه اروپا را مستحکم کند و هم صندوقهای پول کارخانه های اسلحه سازی اش را پر کند و هم گاز خود را به هفت تا هشت برابر قیمتی که روسیه به اروپا می فروخت، به اروپا بفروشد.
ولی به نظر می رسد که اگر اوضاع همینگونه پیش برود، برنده اصلی، کشور چین خواهد بود ،که هم به علت ضعیف شدن و تحریم روسیه از طرف غرب،، بیشترین معاملات را با روسیه انجام خواهد داد و هم به برنامه دلار- زدایی خود (آمریکا از طریق دلار را پول بین المللی کردن ، هم هزینه عظیم نظامی خود را می پردازد و هم بیشتر تورم اقتصاد خود را به خارج از اروپا صادر می کند. این راهم اضافه کنم که اولین طرح دلار زدایی را بنی صدر با شوک دوم نفتی و جایگزین سبد ارزهای سخت کردن خرید و فروش نفت، به جای دلار بود، عرضه کرد که کودتای خرداد ۶۰ مانع اجرایی شدن آن شد.) سرعت خواهد بخشید. به این نیز باید افزود که با خارج کردن روسیه از سیستم پرداختی سویفت که سبب وحشت در بسیاری از کشورها شد و اینکه آنها نیز ممکن است فرداد دچار چنین وضعیتی شوند، در عمل، به یاری کوشش در دلار زدایی خواهد آمد و در واقع شلیک این تیر، هر دو طرف را زخمی کرده است.
در واقع آمریکا در حال تکرار خطای خود در حمله به عراق، به نوعی دیگر در اوکراین است. توضیح اینکه، جورج بوش پسر با حمله به عراق و سرنگون کردن صدام، عراق را به آغوش رژیم ایران انداخت و حال می تواند این داستان بصورتی دیگر با چین تکرار شود.
علت باز می گردد به تفاوت ساختاری اقتصاد آمریکا و چین:
همانطور که پروفسور مایکل هادسن، که یکی از شش اقتصاد دانی بود که سقوط اقتصادی ۲۰۰۸ را پیش بینی کرده بود، بر خورد چین و آمریکا، در واقع برخورد دو سیستم اقتصادی است. یعنی سرمایه داری مالی کازینوی وال استریت ( که سیستم فئودالیسم نوع جدید توصیف شده است.) و سرمایه داری صنعتی. یکی از تفاوتهای اصلی این دو سیستم این است که سرمایه داری مالی، کوتاه بین است و کوشش در انبار کردن حداکثر ثروت در حداقل مدت. در حالیکه سرمایه داری صنعتی، دور بین است و برنامه های دراز مدت دارد (مانند جاده ابریشم) و بنا بر این، چین برنده نهایی این برخورد خواهد بود.