علیه نقض حقوق بشر و پشتیبانی از مبارزات مردم متحد شویم!
در هفتاد و دومین سالگرد تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر
علیه نقض حقوق بشر و پشتیبانی از مبارزات مردم متحد شویم!
هفتاد و دو سال از تصویب اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر در مجمع عمومی سازمان ملل می‌گذرد، اما هنوز هم جهان از رعایت حقوق مندرج در آن فاصله‌ی زیادی دارد. در بسیاری از کشورها علیرغم تأیید این اعلامیه، مفاد آن هنوز هم به خشن‌ترین وجه نقض می شود و دولت‌ها از جمله دولت جمهوری اسلامی در کشور ما، هم چنان حقوق مندرج در این بیانیه را نادیده می‌گیرند و به خشن ترین وجه نقض می کنند. واقعیت این است که تصویب بیانیه‌ی حقوق بشر به معنی اجرای آن در بسیاری نقاط جهان نبوده و هنوز هم نیست.
در کشور ما در طول هفتاد و دو سال گذشته، علیرغم امضای این بیانیه، سرکوب اعتراضات مردم و اعتصابات کارگران، دانشجویان و… ، دستگیری فعالان سیاسی، مدنی و صنفی، ممنوعیت تشکیل احزاب، سندیکاها و دیگر نهادهای مستقل، هم در رژیم گذشته و هم در رژیم کنونی، همواره ادامه داشته است. هر گامی در جهت دفاع از حقوق اولیه‌ی انسانی، با زندان و شکنجه پاسخ داده شده است.
در جمهوری اسلامی قانون اساسی و دیگر قوانین رسمی در مغایرت کامل با مفاد اعلامیه‌ی حقوق بشر و حقوق شناخته‌شده‌ی مردم در سطوح مختلف هستند. این قوانین بر بنیان تبعیض علیه دگر اندیشان، زنان، دگرباشان جنسیتی، اقلیت‌های مذهبی و عقیدتی، تنظیم شده‌اند. حقوق برابر زنان با مردان، حقوق شهروندی مردم ایران فارغ از مذهب، باور و ملیت آنان، آزادی انتخاب پوشش، شغل، مسافرت، حق طلاق و سرپرستی فرزندان برای زنان به رسمیت شناخته نمی‌شود. زنان که نیمی از جامعه‌ی ایران را تشکیل می‌دهند، در جمهوری اسلامی از حق برابر محروم هستند و تابع امیال و ارا‌ده‌ی شوهر، پدر، یا فرد مذکر دیگری در خانواده‌اند و طبق قوانین جمهوری اسلامی از حقوق برابر محروم‌اند.
نویسندگان، روزنامه نگاران، دانشگاهیان و دانشجویان، فعالان سندیکاهای کارگری، معلمان، جنبش زنان، و مدافعان حقوق بشر، همواره زیر فشار سرکوب و اختناق قرار دارند و به هر بهانه و با اتهامات واهی بازداشت و زندانی می شوند. پیروان ادیان دیگر مثل اقلیت بهائی، تحت پیگرد دائم قرار دارند. فرزندانشان از تحصیل در دانشگاه ها و استخدام در مشاغل دولتی محروم هستند. امری که در مورد باورمندان به ادیان دیگر و نیز بی‌باوران به مذهب و دین هم صدق می‌کند. دگر اندیشان در جمهوری اسلامی همواره با حکم الحاد و اعدام مواجه اند.
طی چهل و دو سال گذشته، تمامی احزاب مخالف سرکوب گشته، فعالان آن‌ها زندانی و اعدام، یا مجبور به ترک کشور و تن دادن به تبعید شده‌اند. مخالفت با حکومت و اعتراض علیه سیاست‌های جمهوری اسلامی، به هیچ وجه تحمل نمی‌شود. اعتراض مردم به سیاست‌های حکومت، هم چون خیرش دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ با سرکوب شدید، کشتار و بازداشت هزاران تن روبرو می شود. تعداد جانباختگان سرکوب اعتراض‌های آبان ۹۸ از سوی برخی منابع غیر رسمی حدود ۱۵۰۰ تن اعلام شده، خود رژیم حدود .۲۳ کشته را تایید کرده‌است و عفو بین الملل حدود ۳۰۴ تن را شناسائی نموده‌است. اکثر کشته شدگان با شلیک مستقیم جان باخته‌اند. تعداد بازداشت شدگان آبان ۹۸ را خود رژیم، حدود هفت هزار و پانصد تن اعلام کرده‌است. از سرنوشت این بازداشت شدگان خبر چندانی در دسترس نیست، جز صدور احکام اعدام برای تعدادی از آنان در تهران و اصفهان.
هم‌چنین، همه کسانی که در تجمع اول ماه مه، روز جهانی کارگر سال گذشته دستگیر شده‌بودند، به زندان محکوم شده‌اند. حکم زندان سه عضو کانون نویسندگان ایران که جرمی جز دفاع از آزادی بیان، حق نوشتن و انتشار آثار خود نداشته‌اند، به اجرا گذاشته شده‌است. زندان‌های جمهوری اسلامی هم چنان از کارگران، معلمان، دانشجویان، فعالان جنبش زنان، هم چنین زنانی که به حجاب اجباری اعتراض نموده‌اند و وکلایی که از حقوق بشر دفاع می کنند، پر است.
کانون پشتیبانی از مبارزات مردم در وین، در هفتاد و دومین سالگرد تصویب بیانیه‌ی حقوق بشر با تاکید بر مفاد این بیانیه، مبارزه علیه نقض حقوق مردم ایران با هر عقیده و مرام و جنسیت را، وظیفه‌ی خود می داند. خواستار جدائی دین از حکومت در ایران و پایان دادن به استبداد مذهبی جمهوری اسلامی، تغییر قوانین کشور ،از قانون اساسی تا قوانین مدنی و کیفری، و انطباق همه‌ی قوانین با مفاد بیانیه‌ی حقوق بشر و ملحقات آن است.
کانون پشتیبانی از مبارزات مردم ایرن در وین
۱۹ آذر ۱۳۹۹ – ۹ دسامبر ۲۰۲۰