رضا معینی: خاوران بخشی از تاریخ ماست
رضا معینی در گفت‌وگو با زمانه از اهمیت حفظ و پایداری خاوران می‌گوید. به گفته او سیاست دیگری‌ستیزی جمهوری اسلامی ناکام مانده است. تلاش برای از بین بردن خاوران یکی از واکنش‌های رژیم به این ناکامی است.
فرزاد صیفی‌کارانران
۷ اردیبهشت ۱۴۰۲
خاک برداری با بولدوزر، دیوارکشی، نصب دوربین‌های مداربسته، تلاش برای دفن شهروندان بهائی، حصارکشی و غیره تنها بخشی از تلاش‌های جمهوری اسلامی طی سه دهه گذشته برای تخریب و تغییر چهره گورستان خاوران است.
در هفته‌های گذشته بار دیگر حکومت جمهوری اسلامی با خاکسپاری مخفیانه شهروندان بهائی و اجبار خانواده‌های بهائیان فوت شده به خاکسپاری عزیزان خود در بخشی از گورستان خاوران که محل دفن دسته‌جمعی زندانیان اعدام شده دهه شصت است، تلاش‌ها برای برای تخریب و تغییر چهره این گورستان را از سر گرفته است. این روند که در سال‌های گذشته افزایش یافته است، بار دیگر نگرانی خانواده‌های دادخواه خاوران را به دنبال داشته است.
در آخرین مورد از تلاش‌های نهادهای امنیتی برای خاکسپاری شهروندان بهائی در گورستان خاوران، ۱۵ فروردین ۱۴۰۲، بهزاد مجیدی، به‌دست ماموران وزارت اطلاعات و به‌صورت مخفبانه در بخش اعدام شدگان خاوران به خاک سپرده شد.
از فروردین‌ماه سال جاری نیز پیکر پنج شهروند بهائی فوت شده در سردخانه نگهداری می‌شود، زیرا خانواده‌های آنها از خاکسپاری در محل گورهای دسته‌جمعی خاوران خودداری می‌کنند.
انجمن بیداران، که متشکل از گروه‌های از خانواده‌های دادخواه خاوران است، به تازگی طی بیانیه‌ای خواهان پشتیبانی همگانی برای ماندگاری گورستان خاوران، محل دفن جمعی از زندانیان سیاسی اعدام شده دهه شصت، شد. امروز پنج‌شنبه نیز قرار است یک جلسه کلاب‌هاوسی در همین رابطه در کلاب بیداران برگزار شود.
زمانه در رابطه با اهمیت ماندگاری و حفظ خاوران با رضا معینی، از خانواده‌های دادخواه خاوران و از اعضای بیداران گفت‌وگو کرده است.
رضا معینی می‌گوید پرسمان حفظ خاوران فقط محدود به خانواده‌های اعدام‌شدگان و جامعه بهائی نیست، بلکه مسئله‌ای در جامعه‌ای ایران است که باید به آن پرداخته شود، زیرا بخشی از تاریخ ماست.
به گفته رضا معینی جمهوری اسلامی با نگاه دیگرستیزی که دارد، بخشی از جامعه مانند شهروندان و سپس اعدام‌شدگان و خانواده‌های آنها را از حقوق ابتدایی خود محروم کرده است.
رضا معینی ضمن اشاره به سابقه تاریخی دیگری‌ستیزی در جمهوری اسلامی که دفن شهروندان بهائی و اعدام‌شدگان را به مکان‌های جدا از گورستان مسلمانان منتقل کردند و بر آنها نام «لعنت‌آباد» گذاشتند، توضیح می‌دهد که این سیاست دیگری‌سازی و دیگری‌ستیزی موفق نبود، نتیجتا تلاش‌ها برای تخریب و تغییر ماهیت این مکان‌ها به شکل دیگری در دستور کار حکومت قرار گرفت.
رضا معینی به زمانه می‌گوید:
در نتیجه پایداری مادران و خانواده‌های خاوران و مراسمی که برای سوگواری برگزار می‌کردند، عملا این گورستان از سکوت فراتر رفت و این لعنت‌آباد به گلستان تبدیل شد. و این مقاومت صدای خاوران را تا آنجایی که ممکن بود در ایران منتشر کرد و نشان داد که گورستانی بدین شکل اینجا وجود دارد و افرادی که از حقوق خود محروم هستند آنجا به خاک سپرده شده‌اند و در عین حال خانواده‌ها هم از [حق] سوگواری محروم هستند…