دگرگونی

✍ علیرضا ملوندی،

خبرنگار گروه رسانه روزنامه جام‌جم

همه یادمون هست تا حدود 15 سال پیش «نمکی‌ها» تو محله‌ها می‌چرخیدن و میومدن پسماند بازیافتی رو می‌خریدن

از یه جا به‌بعد شهرداری اون ماجرا رو جمع کرد و با گسترش سطل‌های مکانیزه تو سطح شهرها، مردم ناچار شدن زباله‌های خشک بازیافتی رو هم بندازن تو اون سطل‌ها

به موازات این مساله، پیمانکاران مختلف با شهرداری‌ها برای بازیافت قرارداد بستن و هر منطقه تیول یه پیمانکار شد.

شهرداری اصلا کاری نداشت و نداره که اون پیمانکاران چطوری زباله‌ها رو تفکیک و بازیافت می‌کنن. کل زباله‌های یه منطقه رو به پیمانکار می‌فروشه و پیمانکار هم هر جور شده باید پولش رو در بیاره و سود کنه

اینجاست که پیمانکار عزیز و کارآفرین ما دست به‌کار میشه

افراد مختلف رو به شیوه کنتراتی به‌کار می‌گیره و میگه در ازای هر کیلو پلاستیک یا فلز و… بهتون ایکس تومن می‌دم

اون افراد هم از کجا باید زباله‌های بازیافتی رو بیارن؟ آفرین

سطل‌های زباله

برای همینه که می‌بینید خیابون‌ها چند ساله پر شدن از آدمایی با سن و جنسیت مختلف که تا کمر تو سطل‌های زباله خم شدن و دنبال زباله‌های بازیافتی می‌گردن

شهرداری‌ها برای اینکه پول قلمبه و بی‌دردسر زباله‌های بازیافتی رو بگیرن فاجعه دلخراشی به‌نام زباله‌گردی رو همگانی کردن

حدود 14 هزار نفر زباله‌گرد داریم که عمده اونها رو کودکان تشکیل میدن. صنعت زباله‌گردی سالانه هفت هزار میلیارد تومن سود داره که به‌همین خاطر بعیده به این راحتی کسی بتونه جمعش کنه

البته در کنار مافیای ایجاد شده توسط شهرداری‌ها، مافیای غیررسمی هم وجود داره که نمیشه نادیده گرفتش

صفحه توییتری